انتظار حالتى است نفسانى که آمادگى براى آنچه انتظارش را مى‏کشیم، از آن بر مى‏آید و ضدّ آن یأس و ناامیدى است، پس هر قدر که انتظار شدیدتر باشد، آمادگى و مهیّا شدن قوى‏تر خواهد بود، نمى‏بینى اگر مسافرى داشته باشى که در انتظار مقدمش به سر مى‏برى، هرچه هنگام آمدنش نزدیک‏تر شود، مهیّا شدنت فزونى مى‏یابد، بلکه احیاناً خوابت به بیدارى مبدّل مى‏گردد، چون انتظارت شدید است.
و همان‏طور که مراتب انتظار از این جهت متفاوت است از جهت محبّت نسبت به کسى که در انتظارش هستى، نیز مراتب متفاوتى دارد، پس هر چه محبّت شدیدتر و دوستى بیشتر باشد، مهیّا شدن براى محبوب زیادتر مى‏شود و فراقش دردناک‏تر مى‏گردد، به گونه‏اى که منتظِر، از تمام امورى که مربوط به حفظ خودش هست، غافل مى‏ماند و دردهاى بزرگ و محنت‏هاى شدید را احساس نمى‏کند
. بنابراین مؤمنى که منتظر آمدن مولایش مى‏باشد، هر قدر که انتظارش شدیدتر است، تلاشش در آمادگى براى آن به وسیله پرهیز از گناه و کوشش در راه تهذیب نفس و پاکیزه کردن درون از صفات نکوهیده و به دست آوردن خوى‏هاى پسندیده بیشتر مى‏گردد، تا به فیض دیدار مولاى خویش و مشاهده جمال انورش در زمان غیبتش رستگار شود، همچنان‏که براى عده بسیارى از نیکان اتفاق افتاده است.
و لذا امامان معصوم‏علیهم السلام درروایات به پاکیزگى صفات و مقیّد بودن به انجام طاعات امر فرموده‏اند. بلکه روایت پیشین ابوبصیر اشارت یا دلالت دارد بر این‏که رستگارى به مقام انتظار و نایل شدن به پاداش منتظران، به پرهیز و پروا از گناه و آراستگى به خوى‏هاى پسندیده بستگى دارد.
چنان‏که حضرت صادق‏علیه السلام فرمود: هر آن کس که خواسته باشد از یاران قائم‏علیه السلام شود، باید که منتظر باشد و باید در حال انتظار به پرهیزکارى و خوى‏هاى پسندیده عمل نماید، که هرگاه بمیرد و قائم به پس از مردنش بپاخیزد، پاداش او همچون کسى خواهد بود که دوران حکومت آن حضرت را درک کرده باشد... .
و بى‏تردید هر قدر که انتظار شدیدتر باشد، صاحب آن، مقام و ثواب بیشترى نزد خداى - عزّوجلّ - خواهد داشت. خداى تعالى ما را از مخلصان منتظرین مولایمان صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - قرار دهد